Γεννήθηκα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο πατέρας μου ήταν μαχητής. Ήταν στρατιώτης στον αμερικανικό στρατό και πολεμούσε στο ευρωπαϊκό μέτωπο. Μετά τον πόλεμο, τοποθετήθηκε στον αμερικανικό τομέα στο Βερολίνο. Δεν συναντηθήκαμε μέχρι που ήμουν 18 μηνών. Μεγάλωσα στη σκιά αυτού του καυτού πολέμου και στην καθημερινή ζωή του ψυχρού πολέμου που ακολούθησε.

Τους έκανε την εντύπωση ότι ο φασισμός και ο κομμουνισμός ήταν βασικά το ίδιοι. Ήταν και τα δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα. Δεν είχα ιδέα ότι η ΕΣΣΔ πολέμησε στην ίδια πλευρά με τις ΗΠΑ σε αυτόν τον πόλεμο.

Μας εκφάνσεις ότι έστησαν μια «σιδερένια κουρτίνα» και εκείνοι που ζούσαν στην άλλη πλευρά υποδουλώθηκαν. Δεν ήξερα κανέναν κομμουνιστή στις ΗΠΑ, αλλά άκουσα ότι υπήρχαν μερικοί και πίστευα ότι ο γερουσιαστής McCarthy είχε δίκιο και ότι πρέπει να ξεριζωθούν.

Τίποτα δεν ήταν πιο αδιανόητο για μένα από την ιδέα ότι μια μέρα θα γινόμουν κομμουνίστρια. Ωστόσο, το έκανα. Έγινα κομμουνίστρια .

Στην αρχή, ήμουν φιλελεύθερη κοντά στο δόγμα των Κένεντι. Στη συνέχεια, έγινα νεαρή αριστερή ακτιβίστρια για τα πολιτικά δικαιώματα και κατά του πολέμου στο Βιετνάμ.

Ήμουν στην άλλη μου χώρα, την Ιρλανδία, είχα αλλάξει τη στάση μου απέναντι στην ΕΣΣΔ και μπήκα στο κομμουνιστικό κόμμα. Η Ιρλανδία ήταν ουδέτερη κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μετά τον πόλεμο, κάτω από το βαρύ χέρι του συντηρητικού καθορισμού, υπήρχε ένα ισχυρό ρεύμα αντί-κομμουνισμού στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου. Ωστόσο, τη στιγμή που έφτασα, αυτό είχε εξαφανιστεί και βρήκα μια πολύ πιο ανοιχτή στάση απέναντι στην ΕΣΣΔ στην Ιρλανδία από ό, τι στις ΗΠΑ.

Ταξίδεψα στην άλλη πλευρά αυτής της φανταστικής σιδερένιας κουρτίνας και βρήκα ότι δεν ήταν κάτι σαν αυτό που είχα φανταστεί ως παιδί. Κατά την πρώτη μου επίσκεψη στην ΕΣΣΔ, παρακολούθησα ένα σύντομο μάθημα σε σοβιετικές σπουδές στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Επιστημών στη Μόσχα, γνωστό και ως Διεθνής Σχολή Λένιν.

Είχαμε διαλέξεις για διάφορες πτυχές της ΕΣΣΔ: ιστορία, πολιτική οικονομία, φιλοσοφία και πολιτισμός. Μας πήγαν σε σχολεία, εργοστάσια, αγροκτήματα και σοβιέτ. Καταφέραμε να περιπλανηθούμε στους δρόμους και να δούμε κάτι από την καθημερινή ζωή.

Έμαθα πολλά κατά τη διάρκεια αυτών των εβδομάδων, αλλά ήταν στη δεύτερη επίσκεψή μου όταν πήγα μόνη και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που έμαθα πολλά περισσότερα.

Ακολούθησα έρευνα σε σοβιετικές συζητήσεις σχετικά με την επιστήμη, τη φιλοσοφία και την πολιτική. Γνώρισα τους σοβιετικούς ανθρώπους πολύ καλύτερα, άκουσα τις ιστορίες της ζωής τους, συζήτησαν πολλά θέματα μαζί τους. Έμαθα κάτι για το τι σήμαινε ο πόλεμος από τη Σοβιετική πλευρά, για το δυσανάλογο βάρος που υπέστησαν, για τις καταστροφικές απώλειες που υπέστησαν.

Η εντύπωση μου ήταν καταφατική, αλλά όχι κριτική. Έμαθα τρομερά πράγματα για το τι είχε συμβεί σε αυτές τις ιστορικές συζητήσεις που ερεύνησα. Ήξερα ότι τίμιοι επιστήμονες, οι φιλόσοφοι, οι εργαζόμενοι, οι κομμουνιστές είχαν σε διάφορες ιστορικές περιόδους κυνηγήθηκαν και σκοτώθηκαν. Παρατήρησα έλλειψη ελευθερίας σε πολλές πτυχές της σύγχρονης ζωής.

Παρ 'όλα αυτά, σκέφτηκα, και εξακολουθώ να πιστεύω, υπήρχαν περισσότερα να υπερασπιστώ παρά να καταγγείλω.

Στις σοσιαλιστικές χώρες, υπήρχε πολύ πιο δίκαιη κατανομή πόρων και υψηλότερος κοινωνικός σκοπός και στόχευση από τον κόσμο από τον οποίο ήρθα.

Πέρασα επίσης πολύ χρόνο τις τελευταίες δεκαετίες του σοσιαλισμού στη ΛΔΓ, την Τσεχοσλοβακία, τη Βουλγαρία και τη Γιουγκοσλαβία. Είχα πολλές ειλικρινείς συζητήσεις και έκθεση σε πολλές απόψεις. Ήμουν ενθουσιασμένος με το glasnost και το perestroika και την ανανέωση του σοσιαλισμού που πίστευα ότι θα επιφέρει.

Ήταν καθαριστικό το να βλέπεις το τέλος της ΕΣΣΔ - και τη ΛΔΓ, την Τσεχοσλοβακία και τη Γιουγκοσλαβία. Αυτή ήταν μια πιο δραματική αναταραχή, όχι μόνο πολιτικά, αλλά και ψυχολογικά.

Φαινόταν σαν η ιστορία να κινείται προς τα πίσω. Η όλη μου αίσθηση της ιστορίας χτίστηκε γύρω από την ιδέα της μετάβασης από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό. Ωστόσο, είδα το αντίθετο να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου. Ένας τέτοιος σοσιαλισμός υπήρχε πάντα υπό την παγκόσμια κυριαρχία του καπιταλισμού. Ήταν αμφισβητούμενο και ατελές, αλλά τελικά υπέκυψε στην προσπάθεια κυριαρχίας πλήρους φάσματος στη νέα παγκόσμια τάξη που εμφανίστηκε.

Όσοι πίστευαν ότι αυτό θα ήταν μια ευτυχώς αιώνια ιστορία ελευθερίας και ευημερίας, απογοητεύτηκαν σχεδόν αμέσως.

Ήταν οικονομική κατάρρευση και κοινωνική αναταραχή και ψυχική εξάρθρωση. Δεν ήταν η αναμενόμενη άνοδος από τον δεύτερο στον πρώτο κόσμο, αλλά μια πτώση στον τρίτο κόσμο. Η επιβαλλόμενη «θεραπεία σοκ» είχε ως αποτέλεσμα μαζική ιδιωτικοποίηση, συσσώρευση με εκποίηση, ανεργία, φτώχεια, κοινωνική αναταραχή και υπερβολικούς θανάτους. Οι άνθρωποι αναζήτησαν τη δημοκρατία και απέκτησαν μαφιοκρατία. Ο μαρξισμός έγινε αιρετικός καθώς οι θεσμοί εκκαθαρίστηκαν και πάλι. Η πνευματική σκοτεινή επικρατούσε ακόμη και σε ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Οι εχθροί του σοσιαλισμού γοητεύτηκαν από στις νίκες τους και τις ήττες μας. Δεν ήταν καν αρκετό για να δουν την ΕΣΣΔ και άλλα σοσιαλιστικά καθεστώτα να εξαφανίζονται από τον χάρτη του κόσμου.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έλαβε την ευκαιρία της 80ης επετείου της έναρξης του πολέμου για να εξομοιώσει τον κομμουνισμό με τον φασισμό ως ολοκληρωτισμό. Πιο πρόσφατα, η πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης που κάλυψαν τον εορτασμό της 75ης επετείου από την απελευθέρωση του Άουσβιτς δεν μπόρεσε να αναφέρει ότι ήταν ο Ερυθρός Στρατός που απελευθέρωσε αυτόν τον τόπο φρίκης.

Οι διαστρεβλώσεις και οι εξαπατήσεις του νέου ψυχρού πολέμου επαναλαμβάνουν αυτές του παλιού.

Η ιστορία είναι ένας συνεχείς αγώνας. Πρέπει να αμφισβητήσουμε τις εξαπατήσεις και τις παραπλανήσεις τους στην εκδοχή του παρελθόντος καθώς και στην παρούσα πολιτική μας.