Στα χρόνια που ο φασισμός ήταν στο αποκορύφωμά του, αλλά και πριν και μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, η Κούβα δεν δέχθηκε άμεση επίθεση. Εκείνη την εποχή, ήμασταν η αποικία των Ηνωμένων Πολιτειών που κρύβονταν κάτω από την εικόνα μιας ανεξάρτητης δημοκρατίας.

Είχαμε μια κυβέρνηση που υποστήριζε τους Συμμάχους, αλλά δεν είχε καμία σχέση με τις πεποιθήσεις ή τις αρχές της. Αντίθετα, η εξωτερική πολιτική αυτής της καρικατούρας μιας δημοκρατίας ακολούθησε χωρίς αμφιβολία την πολιτική του Βόρειου κυρίου της.

Όσον αφορά τις μάζες, υπήρχε ένα βαθύ αντιφασιστικό συναίσθημα που εμφανίστηκε κυρίως μπροστά στη δραματική μοίρα της Ισπανικής Δημοκρατίας. Υπήρχαν πολλοί Κουβανοί εθελοντές που πολέμησαν εναντίον των στρατευμάτων του Φρανσίσκο Φράνκο, οι οποίοι υποστηρίχθηκαν από τον Μπενίτο Μουσολίνι και τον Αδόλφο Χίτλερ. Ο διάσημος συγγραφέας Pablo de la Torriente Brau ήταν ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους Κουβανούς εθελοντές. Έχασε τη ζωή του παλεύοντας στη Ματζαντάντα, κοντά στη Μαδρίτη.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 η επιρροή της αντικομουνιστικής και αντί-σοβιετικής προπαγάνδας του Ψυχρού Πολέμου συγκέντρωσε δυναμική. Αυτή ήταν μια παραγωγή των εργαστηρίων του γνωστου Yankee που δημιούργησε τον μακαρθισμό. Ήταν οι ακροδεξιές τάσεις των Ηνωμένων Πολιτειών - με εμφανώς αποφασιστικά χαρακτηριστικά - που πλημμύρισαν το νησί μας.

Σήμερα στην Κούβα δεν υπάρχουν νεοφασιστικές εκφράσεις. Όμως, από την άλλη πλευρά, τέτοιες τάσεις σίγουρα υπάρχουν μεταξύ των μεταναστών Κουβανέζικης καταγωγής που ζουν στην πολιτεία της Φλόριντα.

Η πολιτική του Τραμπ για την ενίσχυση του αποκλεισμού ενάντια στην κουβανική επανάσταση προέρχεται από το δεσμό μεταξύ αυτής της κυβέρνησης και των πιο αντιδραστικών τάσεων αυτών των μεταναστών.

Όταν αναφέρονται στη χώρα μας και στα μη ρεαλιστικά τους σχέδια για αντιστροφή της ιστορίας της Κούβας που έχουν αποτύχει τόσες πολλές φορές, οι εκπρόσωποί τους καταφεύγουν σε μια ρητορική που είναι φασιστική, εκδικητική και ανήκει στον φανατικό αντικομουνισμό.

Από την άλλη πλευρά, είναι προφανές ότι από ένα σημείο ο φασισμός άρχισε και πάλι να αναπτύσσεται στις ΗΠΑ, τη Λατινική Αμερική και την Ευρώπη.

Ξεκινώντας με την εκλογική του εκστρατεία για το 2016, ο Τραμπ χρησιμοποίησε ένα είδος επιθετικής πολιτικής ομιλίας βασισμένης σε ρατσιστικές εκφράσεις εναντίον μεταναστών και χωρών που ανήκουν σε «κατώτερες» φυλές, και στους υπερεθνικιστούς και μεσσιανικούς ισχυρισμούς εναντίον οτιδήποτε, από την άποψή του, θα μπορούσε να προκαλέσει ζημιά στο μεγαλείο της Αμερικάνικης ηπείρου.

Αυτή η πρωτοφασιστική προβολή του Τραμπ λειτούργησε σε δύο κατευθύνσεις. Εξωτερικά, πρόκειται για μια εξωτερική πολιτική που φέρει αλαζονεία, περιφρόνηση και ρατσισμό, εξάρτηση από τη χρήση βίας, πίεση, εκβιασμό και εκφοβισμό, καθώς και για την παράβλεψη των βασικών εννοιών του πολυμερισμού και όλων των αρχών στις οποίες βασίζεται ο ΟΗΕ. Εσωτερικά είναι μια πολιτική με ανανεωμένο Μακαρθισμό, που υποκινεί το φόβο για «άλλους», τη μισαλλοδοξία και τις φανατικές αντιδράσεις του λευκού υπερεκτισμού.

Όταν πραγματοποιούνται μαζικές βολές σε αυτήν τη χώρα, ο Τύπος αναρωτιέται πάντα τι θα μπορούσε να είχε συμβεί στον δολοφόνο ή από ποια ψυχική ασθένεια υπέφερε, με άλλα λόγια, τι θα μπορούσε να δικαιολογήσει τις πράξεις του.

Λόγω των νομικών παγίδων ενάντια στους προοδευτικούς ηγέτες, τον απαίσιο ρόλο της Οργάνωσης των Αμερικανικών Κρατών και των Ηνωμένων Πολιτειών και τη χειραγώγηση των εκλογών από κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικά δίκτυα, σημειώθηκε ριζική στροφή προς την ακροδεξιά σε ορισμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Ταυτόχρονα, στην Ευρώπη, ορισμένες ομάδες με αντιδραστική, δημαγωγική, αντί-μεταναστευτική και ξενοφοβική πλατφόρμα επωφελήθηκαν από την έλλειψη νομιμότητας των παραδοσιακών κομμάτων και την αβεβαιότητα στην οποία ζουν πολλοί άνθρωποι εν μέσω της τρέχουσας ηθικής κρίσης, πολιτιστική, οικονομική, κάθε είδους. Μια κρίση που σχετίζεται με τον τρόπο ζωής και την «ευτυχία», με τα σπασμένα παραδείγματα της νεωτερικότητας, με τον τρόπο κατανόησης του παρόντος και του μέλλοντος, και με τον τρόπο να κοιτάξουμε πίσω το παρελθόν. Αυτά τα αποφασιστικά ή σαφώς φασιστικά κινήματα κέρδισαν ηχηρές νίκες στις εκλογές και απέκτησαν αξιοσημείωτο αριθμό εδρών σε περιφερειακά και εθνικά κοινοβούλια, ακόμη και στο ίδιο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, António Guterres, ανακοίνωσε το 2019 ότι ο ΟΗΕ προετοιμάζει μια στρατηγική κατά της «ρητορικής μίσους». Αναφέρθηκε επίσης γενικά σε «ορισμένους πολιτικούς ηγέτες [που] φέρνουν τις ιδέες και τη γλώσσα που τροφοδοτούνται από μίσος» ορισμένων ανυπόμονων ομάδων. Οι «μισητές και καταστροφικές απόψεις» ενισχύονται «εκθετικά» μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας και οι εξτρεμιστές συγκεντρώνονται στο Διαδίκτυο, ριζοσπαστικοποιώντας νέους νεοσύλλεκτους, δήλωσε ο επικεφαλής του ΟΗΕ.

Όσον αφορά το ερώτημα σχετικά με τη δυνατότητα να σταματήσει η άνοδος της φασιστικής βαρβαρότητας, θα ήθελα να υπενθυμίσω εκείνες τις στιγμές που ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους είπε ότι πρόκειται να ξεκινήσει μια «παγκόσμια σταυροφορία κατά της τρομοκρατίας» μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Αργότερα, το 2002, στο West Point είπε ότι ο αμερικανικός στρατός «πρέπει να είναι έτοιμος να επιτεθεί αμέσως σε οποιαδήποτε σκοτεινή γωνιά του κόσμου». «Σκοτεινό», είπε, και κανείς δεν συζήτησε τη ρατσιστική πρόθεση αυτής της λέξης.

Το 2003, όταν ανακοίνωσε την εισβολή στο Ιράκ ενώ στο Μαϊάμι, οι αδιάλλακτες ομάδες πολιτών Κουβανέζικης καταγωγής βγήκαν στους δρόμους για να φωνάξουν «το Ιράκ τώρα, η Κούβα μετά».

Την ίδια χρονιά σε ένα συνέδριο αφιερωμένο στην 150η επέτειο από τη γέννηση του κουβανέζικου εθνικού ήρωα Χοσέ Μαρτί, ο Φιντέλ Κάστρο δήλωσε ότι «η μεγάλη μάχη θα ξεδιπλωθεί στον τομέα των ιδεών και όχι στον τομέα των όπλων» και παρότρυνε εκείνους που παρευρέθηκαν εκδήλωση για να δουλέψει ακούραστα προκειμένου να «διαδώσει ιδέες» και να «διαδώσει συνείδηση».

Αυτή ήταν η πρωτοβουλία ενός διάσημου διανοούμενου Pablo González Casanova και άλλων μεξικανών συγγραφέων και ακαδημαϊκών. Αμέσως πολλά εξέχοντα πρόσωπα από τη Λατινική Αμερική, την Καραϊβική, την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική προσχώρησαν σε αυτό το δίκτυο.

Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό το έργο ήταν σιωπηλό από τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά αυτό ήταν ένα σημαντικό βήμα στην οργάνωση ενός ευρέως αντιιμπεριαλιστικού και αντί-αποικιακού μετώπου που ήταν διαυγές και ικανό να σπάσει τον ιστό των ψεμάτων και των χειρισμών καθώς και να ακουστεί η φωνή του.

Η ατζέντα του Δικτύου περιελάμβανε όλα τα κρίσιμα θέματα προκειμένου να σώσει την ανθρωπότητα από την εξαφάνιση και από τα επιβλαβή αποτελέσματα των εργαλείων κυριαρχίας που δημιουργήθηκαν από τον ιμπεριαλισμό. Μεταξύ αυτών είναι θέματα από τον αγώνα για να σταματήσει η περιβαλλοντική κρίση έως την ενίσχυση της αντεπίθεσης στα μέσα ενημέρωσης υπέρ της αλήθειας και τον αγώνα για ειρήνη, κυριαρχία και διεθνή νομιμότητα.

Πιστεύω ότι σε αυτές τις επικίνδυνες συνθήκες πρέπει να ενισχύσουμε το έργο του Δικτύου υπεράσπισης της ανθρωπότητας και της ομάδας λαϊκών συντονιστών του και να συνεχίσουμε να επεκτείνουμε τις επαφές του.

Αυτός ο οργανισμός πρέπει να ασχοληθεί με τα αποτελέσματα της μηχανής πολιτιστικής κυριαρχίας της Αυτοκρατορίας των Yankee, η οποία εμπεδώνει σε ανθρώπους, ειδικά στη νέα γενιά, την αποστράτευση ιδεών. Τα μηνύματα αυτής της μηχανής των Yankee είναι απλά και επαναλαμβάνονται με άμεσο ή έμμεσο τρόπο: η νεοφιλελεύθερη τάξη δεν μπορεί να μετατραπεί, οι ουτοπίες τελειώνουν μια για πάντα, όσοι εξακολουθούν να αγωνίζονται για αυτούς είναι μοναχικοί ιδεαλιστές, «αποτυχημένοι», εξωγήινοι στον πραγματικό κόσμο? πρέπει να απολαύσετε τη στιγμή, να διασκεδάσετε, να συνεχίσετε να αντιγράφετε τους «διάσημους ανθρώπους», να καταναλώνετε, να χρησιμοποιείτε πάντα ρούχα μάρκας σε οποιαδήποτε πιθανή περίσταση και θα πρέπει να αφήσετε την πολιτική στους πολιτικούς.

Όταν ρίχνουμε μια ματιά στα λεγόμενα εναλλακτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, ιστότοπους, τηλεοπτικά κανάλια και ραδιόφωνο, ψηφιακά και έντυπα καταστήματα, δημοφιλή κινήματα που ξεκίνησαν ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει ένας αμέτρητος αριθμός ανθρώπων που πολεμούν ενάντια στον φασισμό στον κόσμο σήμερα. Το πρόβλημα εδώ έχει να κάνει με το γεγονός ότι είναι οργανωμένα. Ο ρόλος του δικτύου στην υπεράσπιση της ανθρωπότητας και άλλων οργανισμών είναι να εργάζονται ακούραστα για να συνεργάζονται.

Εμείς, οι Κουβανοί, αισθανόμαστε βαθύτατο θαυμασμό για ένα εξαιρετικό επίτευγμα της Σοβιετικής Ένωσης που έγινε πριν από 75 χρόνια. Εάν οι δυνάμεις του Χίτλερ μπορούσαν να σπάσουν τη σοβιετική αντίσταση και να αποτρέψουν την αντεπίθεσή της, η ναζιστική βασιλεία θα είχε επιβληθεί στην Ευρώπη και πιθανώς σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τις συνέπειες ενός φασιστικού θριάμβου.

Η αδελφότητα μεταξύ των δύο χωρών μας έχει ισχυρούς ιστορικούς δεσμούς. Ένας από αυτούς τους δεσμούς έχει να κάνει με την ιστορία τριών νέων Κουβανών που συμμετείχαν στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο και πολεμούσαν μαζί με τους Σοβιετικούς συντρόφους τους για να σώσουν την ανθρωπότητα από τον Ναζισμό.

Λόγω των δύσκολων πολιτικών συνθηκών που αντιμετώπισαν οι οικογένειές τους στην Κούβα, αυτοί οι τρεις Κουβανοί πήγαν στο Interdom — το Διεθνές Σχολείο του Ιβάνοβο, κοντά στη Μόσχα, όταν ήταν παιδιά. Όταν ξεκίνησε ο Β 'Παγκόσμιος Πόλεμος, εντάχθηκαν στον ευγενή αγώνα για την υπεράσπιση της Πατρίδας.

Ο Aldo Vivó πέθανε το 1943 υπερασπιζόμενος το Λένινγκραντ, ενώ ο αδερφός του Aldo έζησε μέσα από τις φρίκη της πολιορκίας της πόλης. Ο Enrique Villar συμμετείχε στην απελευθέρωση της Πολωνίας και πέθανε σε μάχη το 1944. Τα ερείπια του βρίσκονται σε νεκροταφείο στην Πολωνία μαζί με τα πτώματα των Ρώσων συντρόφων του.

Ιστορικοί, ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι και η ισχυρή δυτική πολιτιστική βιομηχανία, ιδίως εκείνη που ελέγχεται από τις ΗΠΑ, έχουν εργαστεί για να παραμορφώσουν την ιστορία προκειμένου να αρνούνται τα επιτεύγματα της ΕΣΣΔ.

Εάν ρίξουμε μια ματιά στο δρομολόγιο της αμερικανικής πολιτιστικής βιομηχανίας, θα δούμε ότι δημιούργησε μια εξιδανικευμένη και μεσσιανική ανάγνωση της ιστορίας αυτής της χώρας για την κατανάλωση και την κατήχηση των δικών της ανθρώπων και το έκανε για να το χρησιμοποιήσει παραμόρφωση της ιστορίας παντού.

Από την αμφιλεγόμενη ταινία του 1915 Η Γέννηση ενός Έθνους και οι κινηματογραφικές ταινίες που χρησίμευαν για τη θεραπεία του συνδρόμου του Βιετνάμ, το αιματηρό δρομολόγιο των ΗΠΑ αναζητούσε την έκδοση της ιστορίας προσαρμοσμένη στα συμφέροντα του συστήματος στον κινηματογράφο, τις σειρές και τα βιντεοπαιχνίδια.

Η κατάκτηση της Δύσης στις ΗΠΑ παρουσιάζεται με επικούς και «πολιτιστικούς» όρους. Η γενοκτονία του αυτόχθονου πληθυσμού, ο αναγκαστικός εκτοπισμός του, οι σφαγές ολόκληρων των κοινοτήτων ήταν οι φρικαλεότητες που πήρε το Χόλιγουντ και παρουσιάστηκαν ως συγκρούσεις μεταξύ κακών ιθαγενών και λευκών «πολιτισμένων» καουμπόηδων και στρατιωτών. Οι ιμπεριαλιστικές επιθέσεις, από το Μεξικό έως το Ιράκ, ευλογήθηκαν από τη βιομηχανία ψυχαγωγίας.

Ανέφερα ήδη μια από τις συκοφαντίες που διαπράχθηκαν από αυτήν την πολιτιστική βιομηχανία: τη μεταχείριση του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου και τη νίκη κατά του ναζισμού. Έχουν προσπαθήσει να πείσουν τους Αμερικανούς πολίτες και τον υπόλοιπο κόσμο ότι οι Γιάνκη ήταν οι «σωτήρες» του δημοκρατικού κόσμου μπροστά στη φασιστική βαρβαρότητα". Κάνοντας αυτό θέλουν να αγνοήσουν με συγκλονιστικό τρόπο τον αποφασιστικό και αιώνια ηρωικό ρόλο της ΕΣΣΔ.

Οι Γιάνκηδες έκρυψαν επίσης και συνεχίζουν να αποκρύπτουν σημαντικά ιστορικά γεγονότα, όπως για παράδειγμα την - εσκεμμένη - καθυστέρηση στο άνοιγμα του Δυτικού Μετώπου εναντίον του Χίτλερ που συμφωνήθηκε από τους Συμμάχους. Πράγματι, πριν γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ, και πριν διατάξει μια άγρια πυρηνική επίθεση εναντίον της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, ο Χάρι Σ. Τρούμαν, ως γερουσιαστής από το Μισούρι, έδειξε σημάδια κακίας και έλλειψης ηθικής αίσθησης.

Όταν η Γερμανία εισέβαλε στην ΕΣΣΔ, πρότεινε στο Κογκρέσο των ΗΠΑ αυτήν την απεχθής στρατηγική: «Αν δούμε ότι η Γερμανία κερδίζει, πρέπει να βοηθήσουμε τη Ρωσία και αν η Ρωσία κερδίζει, πρέπει να βοηθήσουμε τη Γερμανία και έτσι να τους αφήσουμε να σκοτώσουν όσους πολλούς όσο το δυνατόν».

Υπάρχει ένα άλλο ερώτημα σχετικά με αυτόν τον πόλεμο που ποτέ δεν αποκαλύπτει το Χόλιγουντ: Οι αμερικανικές εταιρείες έκαναν εξαιρετικά επικερδείς συναλλαγές με τους Ναζί. Η Coca-Cola παρήγαγε για αυτούς ένα δροσιστικό ποτό Fanta που έγινε πολύ δημοφιλές στη Γερμανία του Χίτλερ. Η IBM ξεκίνησε να πουλάει μηχανήματα καταγραφής τα οποία οι Ναζί χρησιμοποιούσαν απογραφή και ταξινομούσαν άτομα από τη φυλή και τη θρησκεία τους, με άλλα λόγια, για να ταυτοποιήσουν τους Εβραίους και να τους στείλουν σε εξόντωση. Η γερμανική θυγατρική της General Motors, ο νούμερο ένα παραγωγός στρατιωτικών φορτηγών για τον Χίτλερ, χρησιμοποίησε σκλάβους από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Χένρι Φορντ έλαβε το 1938 τον Μεγάλο Σταυρό του Γερμανικού Αετού, την υψηλότερη τιμή που μπορούσε να δώσει η ναζιστική Γερμανία σε οποιονδήποτε ξένο.

Υπάρχουν δύο θέσεις που έχει ο νεοφασισμός για την ιστορική μνήμη: να στοιχηματίσει στη «λήθη» και να προωθήσει τη συλλογική αμνησία, έτσι ώστε οι άνθρωποι να ζουν ως ανόητοι, χωρίς τις ρίζες τους, χωρίς να κοιτάζουν πίσω, ή να χειραγωγούν το παρελθόν. Η σύγκρουση μεταξύ των ιδεών της χειραφέτησης με τις αυτοκρατορικές και νεοφασιστικές ιδέες δεν αφορά μόνο το παρόν και το μέλλον, αλλά και το παρελθόν.

Γίνεται ουσιαστικό να εργαζόμαστε σε δύο κατευθύνσεις: διάδοση έργων με βάση την ιστορική ανάλυση και προσαρμογή στην αλήθεια - δοκίμια, βιβλία, ντοκιμαντέρ και ταινίες μυθοπλασίας και προώθηση με κάθε τρόπο της κριτικής μας σκέψης που αποκαλύπτει ψέματα και στρεβλώσεις.