Τελμα Λουζανι
Η Τέλμα Λουζανη είναι δημοσιογράφος της Αργεντινής που ειδικεύεται στη διεθνή πολιτική. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων των «Περιοχών υπό επιτήρηση». «Πώς λειτουργεί το δίκτυο των βάσεων της Βόρειας Αμερικής στη Νότια Αμερική». «Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για τον Ψυχρό Πόλεμο». και «η Βενεζουέλα και η επανάσταση: σενάρια της βολιβιανής εποχής». Η Telma Luzzani έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες στην Αργεντινή, τη Βραζιλία, το Μεξικό, την Ισπανία, την Ουρουγουάη και τη Ρωσία, μεταξύ άλλων χωρών. Ως ανταποκριτής και αρθρογράφος για τη διεθνή πολιτική για την Αργεντινή εφημερίδα Clarín το 1989−2009, κάλυψε σημαντικά ιστορικά γεγονότα στη Σοβιετική Ένωση, το Λίβανο, το Χονγκ Κονγκ-Κίνα, μεταξύ άλλων. Έλαβε πολλά βραβεία και αναγνωρίσεις από διαφορετικές χώρες. Επί του παρόντος, η Luzzani φιλοξενεί το ραδιοφωνικό πρόγραμμα «Voices of the world», μια παραγωγή του SputnikNews.
Για να μην επιστρέψουν τα τέρατα
Η πολιτιστική μάχη προηγείται, συνεχίζεται και συνεχίζεται μετά από οποιοδήποτε ιστορικό γεγονός με μια τεράστια δύναμη, παρόλο που συμβαίνει συχνά ακούσια. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, οι παίκτες του και η ήττα του Ναζισμού δεν αποτελούν εξαίρεση. Αντιθέτως, αυτή η διαμάχη είναι πολύ ζωντανή.
Στη Δύση η κυρίαρχη ρητορική επιμένει να «ξεχάσει» τη θυσία και τον ηρωισμό της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και τον καθοριστικό ρόλο του στρατού της στην ήττα του Χίτλερ.
Στη Δύση η κυρίαρχη ρητορική επιμένει να «ξεχάσει» τη θυσία και τον ηρωισμό της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και τον καθοριστικό ρόλο του στρατού της στην ήττα του Χίτλερ.
Το κάνουν επειδή γνωρίζουν ότι αυτός που καταφέρνει να αναλάβει, να δώσει ένα νέο νόημα και να επιβάλει τη δική του εκδοχή των γεγονότων θα είναι, χωρίς αμφιβολία, ο νικητής
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι, 75 χρόνια μετά την απελευθέρωση του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς από τον Κόκκινο Στρατό, η Ρωσία δεν κλήθηκε καν να τιμήσει την εκδήλωση επί τόπου. Υπάρχουν πολλά άλλα παραδείγματα. Ο ίδιος ο Ρώσος πρόεδρος προειδοποίησε ότι το πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου «βάζει ουσιαστικά τους Ναζί επιτιθέμενους στο ίδιο επίπεδο με τη Σοβιετική Ένωση».
Στη Λατινική Αμερική η αφήγηση που παρουσιάζει τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο ως μεγάλους νικητές του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου ήταν πάντα κυρίαρχη. Το 1945, όταν ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει ακόμη, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της Αργεντινής γέμισαν σχεδόν κάθε σελίδα των καταστημάτων τους με κείμενα και φωτογραφίες αφιερωμένες στην αγγλοαμερικανική ναυτική δύναμη και τις επιτυχίες τους στην Ευρώπη και την Αφρική.
Αντιθέτως, άρθρα σχετικά με τις στρατιωτικές ενέργειες της Σοβιετικής Ένωσης μόλις είχαν ελάχιστο χώρο σε αυτές τις εφημερίδες. Ήταν ακόμη χειρότερο από αυτό. Ενώ περιέγραφαν τις σοβιετικές επιτυχίες στο πεδίο της μάχης, αυτά τα μέσα ενημέρωσης τόνισαν ότι αυτά τα επιτεύγματα ήταν εφικτά μόνο «με τη βοήθεια των Συμμάχων». Με άλλα λόγια, η Μόσχα κατάφερε να πετύχει κάτι μόνο χάρη στο Λονδίνο και την Ουάσιγκτον.
Η δοξασία των καπιταλιστικών δυνάμεων το 1945 συνοδεύτηκε από τον στιγματισμό των Μπολσεβίκων που εκφράστηκε και με γραφικό χιούμορ. Ο Τζόζεφ Στάλιν, για παράδειγμα, έδειχνε πάντα έναν πεινασμένο χαρακτήρα που ήταν πρόθυμος να αναλάβει την επικράτεια άλλων χωρών.
Για την Αργεντινή το 1945 ήταν μια ταραχώδης και θεμελιώδης χρονιά. Οι Αργεντινοί πολίτες, όπως σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι του κόσμου, γιόρτασαν με ανακούφιση και γεμάτες ελπίδες τον θρίαμβο των συμμαχικών δυνάμεων που αποτελούνταν από τους στρατούς της ΕΣΣΔ, των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου έναντι της ναζιστικής Γερμανίας. Αλλά σε εγχώριο επίπεδο ορισμένες βαθιές κοινωνικές αλλαγές που «σιγοβράζαν» και τελικά είδαν το φως στις 17 Οκτωβρίου 1945.
Μπορούμε να πούμε ότι η Αργεντινή περνουσε ταυτόχρονα μια διαδικασία διπλής μεταμόρφωσης: μια διαρθρωτική, πολιτιστική και πολιτική αλλαγή που ορίζεται από την πρωταγωνιστική εμφάνιση μιας εργατικής τάξης σε τοπικό επίπεδο και στο παγκόσμιο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου η ένταξή της στην νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική της μεταπολεμικής περιόδου.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το 1945, τη στιγμή που όλοι γιόρταζαν την ανάληψη του Ράιχσταγκ από τον Κόκκινο Στρατό στο Βερολίνο, ο λαός της Αργεντινής ετοίμαζε επίσης να αντιμετωπίσει με τον πιο ανεξάρτητο τρόπο τον διπολικό κόσμο στον οποίο όπως ποτέ πριν βασίστηκε η διαμάχη για την επιρροή σχετικά με τον ανταγωνισμό μεταξύ δύο εντελώς αντίθετων ιδεολογιών: ο καπιταλισμός που υποστηρίζεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και ο κομμουνισμός που υποστηρίζεται από τη Σοβιετική Ένωση.
Σε αυτό το πλαίσιο και λόγω της δημόσιας πίεσης, η στρατιωτική δικτατορία της Αργεντινής ζήτησε δημοκρατικές εκλογές. Η Ουάσιγκτον, που ασκουσε τον απόλυτο έλεγχο της Λατινικής και Κεντρικής Αμερικής, δεν μπορούσε να επιτρέψει την ύπαρξη ανεξάρτητης κυβέρνησης, διότι η περιοχή ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος του παγκόσμιου ηγεμονικού έργου της Ουάσιγκτον.
Όταν οι ατομικές βόμβες δεν είχαν πέσει ακόμη στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και όταν η Ιαπωνία δεν είχε συνθηκολογήσει την Ουάσινγκτον στις 21 Μαΐου, το 1945, αποφάσισε να στείλει στην Αργεντινή τον πρέσβη της, Σπρουιλ Μπράντεν, με ένα συγκεκριμένο καθήκον να βοηθήσει στη δημιουργία συνασπισμού (η Δημοκρατική Ένωση, που αντιπροσωπεύει όχι μόνο την παλιά ολιγαρχία της Αργεντινής, αλλά και μεγάλο μέρος της αστικής μεσαίας τάξης). Αυτός ο συνασπισμός έπρεπε να σταματήσει την εμφάνιση ενός ανεξάρτητου λαϊκού κινήματος το οποίο τότε ηγείται ο στρατηγός Juan Domingo Perón.
Στη Λατινική Αμερική η αφήγηση που παρουσιάζει τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο ως μεγάλους νικητές του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου ήταν πάντα κυρίαρχη. Το 1945, όταν ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει ακόμη, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της Αργεντινής γέμισαν σχεδόν κάθε σελίδα των καταστημάτων τους με κείμενα και φωτογραφίες αφιερωμένες στην αγγλοαμερικανική ναυτική δύναμη και τις επιτυχίες τους στην Ευρώπη και την Αφρική.
Αντιθέτως, άρθρα σχετικά με τις στρατιωτικές ενέργειες της Σοβιετικής Ένωσης μόλις είχαν ελάχιστο χώρο σε αυτές τις εφημερίδες. Ήταν ακόμη χειρότερο από αυτό. Ενώ περιέγραφαν τις σοβιετικές επιτυχίες στο πεδίο της μάχης, αυτά τα μέσα ενημέρωσης τόνισαν ότι αυτά τα επιτεύγματα ήταν εφικτά μόνο «με τη βοήθεια των Συμμάχων». Με άλλα λόγια, η Μόσχα κατάφερε να πετύχει κάτι μόνο χάρη στο Λονδίνο και την Ουάσιγκτον.
Η δοξασία των καπιταλιστικών δυνάμεων το 1945 συνοδεύτηκε από τον στιγματισμό των Μπολσεβίκων που εκφράστηκε και με γραφικό χιούμορ. Ο Τζόζεφ Στάλιν, για παράδειγμα, έδειχνε πάντα έναν πεινασμένο χαρακτήρα που ήταν πρόθυμος να αναλάβει την επικράτεια άλλων χωρών.
Για την Αργεντινή το 1945 ήταν μια ταραχώδης και θεμελιώδης χρονιά. Οι Αργεντινοί πολίτες, όπως σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι του κόσμου, γιόρτασαν με ανακούφιση και γεμάτες ελπίδες τον θρίαμβο των συμμαχικών δυνάμεων που αποτελούνταν από τους στρατούς της ΕΣΣΔ, των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου έναντι της ναζιστικής Γερμανίας. Αλλά σε εγχώριο επίπεδο ορισμένες βαθιές κοινωνικές αλλαγές που «σιγοβράζαν» και τελικά είδαν το φως στις 17 Οκτωβρίου 1945.
Μπορούμε να πούμε ότι η Αργεντινή περνουσε ταυτόχρονα μια διαδικασία διπλής μεταμόρφωσης: μια διαρθρωτική, πολιτιστική και πολιτική αλλαγή που ορίζεται από την πρωταγωνιστική εμφάνιση μιας εργατικής τάξης σε τοπικό επίπεδο και στο παγκόσμιο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου η ένταξή της στην νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική της μεταπολεμικής περιόδου.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το 1945, τη στιγμή που όλοι γιόρταζαν την ανάληψη του Ράιχσταγκ από τον Κόκκινο Στρατό στο Βερολίνο, ο λαός της Αργεντινής ετοίμαζε επίσης να αντιμετωπίσει με τον πιο ανεξάρτητο τρόπο τον διπολικό κόσμο στον οποίο όπως ποτέ πριν βασίστηκε η διαμάχη για την επιρροή σχετικά με τον ανταγωνισμό μεταξύ δύο εντελώς αντίθετων ιδεολογιών: ο καπιταλισμός που υποστηρίζεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και ο κομμουνισμός που υποστηρίζεται από τη Σοβιετική Ένωση.
Σε αυτό το πλαίσιο και λόγω της δημόσιας πίεσης, η στρατιωτική δικτατορία της Αργεντινής ζήτησε δημοκρατικές εκλογές. Η Ουάσιγκτον, που ασκουσε τον απόλυτο έλεγχο της Λατινικής και Κεντρικής Αμερικής, δεν μπορούσε να επιτρέψει την ύπαρξη ανεξάρτητης κυβέρνησης, διότι η περιοχή ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος του παγκόσμιου ηγεμονικού έργου της Ουάσιγκτον.
Όταν οι ατομικές βόμβες δεν είχαν πέσει ακόμη στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και όταν η Ιαπωνία δεν είχε συνθηκολογήσει την Ουάσινγκτον στις 21 Μαΐου, το 1945, αποφάσισε να στείλει στην Αργεντινή τον πρέσβη της, Σπρουιλ Μπράντεν, με ένα συγκεκριμένο καθήκον να βοηθήσει στη δημιουργία συνασπισμού (η Δημοκρατική Ένωση, που αντιπροσωπεύει όχι μόνο την παλιά ολιγαρχία της Αργεντινής, αλλά και μεγάλο μέρος της αστικής μεσαίας τάξης). Αυτός ο συνασπισμός έπρεπε να σταματήσει την εμφάνιση ενός ανεξάρτητου λαϊκού κινήματος το οποίο τότε ηγείται ο στρατηγός Juan Domingo Perón.
Τη δεκαετία του 1930, οι δυτικές ελίτ υποστήριξαν τον φασισμό - αν και δεν το παραδέχονται - προκειμένου να σταματήσουν την επέκταση των ιδεών της Ρωσικής Επανάστασης και της σοβιετικής εμπειρίας μεταξύ των εργατικών κινημάτων
Στη Λατινική Αμερική με τον ίδιο τρόπο έγιναν προσπάθειες να καταστραφούν και να δαιμονούν με κάθε τρόπο κάθε εξεγερτική δύναμη που αμφισβήτησε την ηγεσία της Ουάσινγκτον.
Η συνεχιζόμενη ιστορική έρευνα, η αναζήτηση νέων αποδείξεων και η αμφισβήτηση της στερεοτυπικής ρητορικής είναι τα θεμελιώδη βήματα που απαιτούνται για την αποφυγή της επιστροφής των γενοκτονιών και του ολοκληρωτισμού που θεωρούμε ως πράγματα του παρελθόντος. Σήμερα στην Ευρώπη κάποια κινήματα προσπαθούν να αντιγράψουν το φασιστικό παρελθόν. Αυτή η αναζωπύρωση ενισχύεται από τον χειρισμό των πληροφοριών και τη διαστρέβλωση των προηγούμενων γεγονότων από τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τον ακαδημαϊκό κόσμο.
Γιορτάζουμε την απόφαση του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν να δημιουργήσει το μεγαλύτερο υπάρχον αρχείο του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου.
Είναι κοινή μας ευθύνη να μάθουμε και να διαδωσουμε την αλήθεια για να αποφύγουμε την επιστροφή εκείνων των ακραίων στιγμών που μας κανουν να ντρέπομαστε να ανήκουμε στην ανθρώπινο είδος.
Η συνεχιζόμενη ιστορική έρευνα, η αναζήτηση νέων αποδείξεων και η αμφισβήτηση της στερεοτυπικής ρητορικής είναι τα θεμελιώδη βήματα που απαιτούνται για την αποφυγή της επιστροφής των γενοκτονιών και του ολοκληρωτισμού που θεωρούμε ως πράγματα του παρελθόντος. Σήμερα στην Ευρώπη κάποια κινήματα προσπαθούν να αντιγράψουν το φασιστικό παρελθόν. Αυτή η αναζωπύρωση ενισχύεται από τον χειρισμό των πληροφοριών και τη διαστρέβλωση των προηγούμενων γεγονότων από τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τον ακαδημαϊκό κόσμο.
Γιορτάζουμε την απόφαση του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν να δημιουργήσει το μεγαλύτερο υπάρχον αρχείο του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου.
Είναι κοινή μας ευθύνη να μάθουμε και να διαδωσουμε την αλήθεια για να αποφύγουμε την επιστροφή εκείνων των ακραίων στιγμών που μας κανουν να ντρέπομαστε να ανήκουμε στην ανθρώπινο είδος.
Σχετικά με τη χρήση πληροφοριών
Όλο το υλικό σε αυτόν τον ισότοπο διατίθεται κατόπιν άδειας από το Creative Commons Attribution 4.0 International και μπορεί να αναπαραχθεί για μη εμπορικούς σκοπούς, υπό την προϋπόθεση ότι η πηγή έχει αναγνωριστεί.
Η επίδειξη ναζιστικών και φασιστικών εξαρτημάτων ή συμβόλων σε αυτόν τον πόρο σχετίζεται μόνο με την περιγραφή του ιστορικού πλαισίου των γεγονότων της δεκαετίας του 1930−1940, δεν είναι η προπαγάνδα του και δεν δικαιολογεί τα εγκλήματα της φασιστικής Γερμανίας.
Όλο το υλικό σε αυτόν τον ισότοπο διατίθεται κατόπιν άδειας από το Creative Commons Attribution 4.0 International και μπορεί να αναπαραχθεί για μη εμπορικούς σκοπούς, υπό την προϋπόθεση ότι η πηγή έχει αναγνωριστεί.
Η επίδειξη ναζιστικών και φασιστικών εξαρτημάτων ή συμβόλων σε αυτόν τον πόρο σχετίζεται μόνο με την περιγραφή του ιστορικού πλαισίου των γεγονότων της δεκαετίας του 1930−1940, δεν είναι η προπαγάνδα του και δεν δικαιολογεί τα εγκλήματα της φασιστικής Γερμανίας.
Πρόκειται για έργο του Επιμελητηρίου Πολιτών της Ρωσικής Ομοσπονδίας και του Ινστιτούτου Έρευνας και Πρωτοβουλίας Εξωτερικής Πολιτικής