Υπάρχουν διάφοροι τρόποι αντιμετώπισης του θέματος του ναζισμού και του φασισμού στην Παραγουάη. Μία από αυτές περιλαμβάνει τη μελέτη αυτών των δύο ιδεολογιών στο παγκόσμιο πλαίσιο αυτής της εποχής, δηλαδή, από την έναρξή τους μέχρι την περίοδο του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, και την επόμενη περίοδο αμέσως μετά το τέλος αυτού του αιματηρού πολέμου.

Ο στρατάρχης Wilhelm Keitel υπέγραψε την άνευ όρων συνθηκολόγηση στις 9 Μαΐου 1945 (ώρα Μόσχας) παρουσία του σοβιετικού στρατάρχη Georgy Zhukov και άλλων διοικητών των συμμαχικών δυνάμεων.

Η ιστορία του κατασταλτικού αστυνομικού κράτους και του κόμματος που είχε το μονοπώλιο εξουσίας στη χώρα δεν τελείωσε μαζί του. Ούτε η εξατομικευμένη δύναμη.

Η ναζιστική φασιστική εμπειρία δεν έχει αποβληθεί εντελώς από την Παραγουάη. Οι διαφορετικές πολιτικές εκδηλώσεις του, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, εξακολουθούν να υπάρχουν σήμερα.

Η ναζιστική και η φασιστική παρουσία και η άνοδος της στην Παραγουάη πρέπει να αντιμετωπιστεί στο παγκόσμιο πλαίσιο μιας βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού και της αστάθειας στη διεθνή τάξη που κληρονόμησε από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αυτή η κατάσταση κρίσης και αστάθειας χαρακτηρίστηκε από διαφορές μεταξύ Γαλλίας, Ηνωμένου Βασιλείου, Γερμανίας και αργότερα των Ηνωμένων Πολιτειών σχετικά με την ηγεμονία και την κατεύθυνση των διεθνών υποθέσεων. Η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο προστάτευαν τις αποικιακές τους κυριαρχίες από τις συνεχώς αυξανόμενες γερμανικές ορέξεις.

Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι στη διεθνή σκηνή που άλλαζε εκείνη την εποχή, όταν ένας από τους πιο υπερβατικούς ιστορικούς μετασχηματισμούς πραγματοποιήθηκε στη Ρωσία.

Η Ρωσική Σοσιαλιστική Επανάσταση το 1917 σήμαινε μια ποιοτική αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων στον κόσμο, καθώς και την κατάρρευση της συναίνεσης μεταξύ των ηγετικών δυνάμεων σχετικά με τη βαθιά ρατσιστική και ιμπεριαλιστική φύση της παγκόσμιας τάξης την εποχή εκείνη.

Ξεκινώντας με αυτήν την ανάλυση του δυτικού «πολιτισμένου» μοντέλου, η εκστρατεία της Ρωσοφοβίας άρχισε να τονίζεται στη Δύση, η οποία προωθούσε το αντί-ρωσικό συναίσθημα και έδωσε θέση στις προσπάθειες να κρατήσει τη Ρωσία στις περιφέρειες της Ευρώπης όπως είχε ήδη γίνει κατά τη μεγάλες περιόδους ιστορίας. Τα αντί-ρωσικά θέματα πήραν σχεδόν παρανοϊκά χαρακτηριστικά στη Δύση, ενώ το αντί-ρωσικό συναίσθημα παραμένει ισχυρό ακόμη και σήμερα.

Ωστόσο, αυτή η «πολιτισμένη» Ευρώπη έθεσε ολόκληρους λαούς υπό την κυριαρχία της κατά τη διάρκεια αιώνων, λεηλατώντας τους πέρα από την έννοια της βαρβαρότητας.

Η Λατινική Αμερική δεν παρέμεινε απομονωμένη από αυτόν τον κόσμο, ο οποίος άλλαζε προς την κατεύθυνση μιας νέας διεθνής τάξης που θα δημιουργήθηκε μετά το 1945.

Αν και αυτά τα γεγονότα συνέβαιναν, ενώ η περιοχή μας εθεωρείτο ακόμη ως «πίσω αυλή» των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ανεξάρτητα από τον αυστηρό έλεγχο των ΗΠΑ σε ολόκληρη την περιοχή μας, από τις αρχές του ΧΧ αιώνα, οι διαφορές για την παγκόσμια κυριαρχία επαναλήφθηκαν επίσης στη Λατινική Αμερική και προκάλεσαν ορισμένες σημαντικές εξελίξεις.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 η περιοχή βυθίστηκε σε μια έντονη διαμάχη μεταξύ των κυρίαρχων δυνάμεων της εποχής. Η άνοδος του Εθνικού Σοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος στη Γερμανία ήταν μια πρωταρχική δύναμη που προκάλεσε συμπάθεια μεταξύ πολλών κυβερνήσεων στην περιοχή της Λατινικής Αμερικής.

Ο αδελφοκτόνος πόλεμος του Chaco μεταξύ Παραγουάης και Βολιβίας (1932−1935) έληξε και το ηγεμονικό ολιγαρχικό λατιφουνιστικό φιλελεύθερο κράτος που προέκυψε ως αποτέλεσμα της γενοκτονίας του 1964−1970 (Ο πόλεμος της τριπλής συμμαχίας) ξέσπασε σε μια βαθιά κρίση. Σε απάντηση σε αυτήν την κρατική κρίση ο εθνικισμός εμφανίστηκε ως μια εναλλακτική ηγεμονική αντι-δύναμη.

Το 1936 ο συνταγματάρχης Ραφαέλ Φράνκο ήρθε στην εξουσία. Η κυβέρνηση συνασπισμού του απαρτίζετο από διαβόητους φασιστές, όπως ο Γκόμεζ Φρέιρ Εστεβέζ.

Επιπλέον, η κυβέρνηση συνασπισμού είχε την ισχυρή υποστήριξη των αξιωματικών του ιππικού που είχαν τη ρητή συμπάθεια για τον φασισμό και ένα είδος παραστρατιωτικής δύναμης που κυνήγησαν τους κομμουνιστές.

Αυτή η ομάδα άσκησε μεγάλη επιρροή κατά τη διάρκεια του καθεστώτος του Félix Paiva (1937−1939), μετά την εκδίωξη του καθεστώτος Rafael Franco.

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα και σήμερα σε ορισμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής μετά από δύο ή τρεις δεκαετίες κοινωνικής και πολιτικής προόδου.

Εν μέρει εμπνευσμένο από την ιταλική φιγούρα του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος μεταξύ άλλων κυβερνά τη χώρα όπου οι κοινωνικοοικονομικές καταστάσεις είναι πολύ διχασμένες, σε αρκετούς πολιτικούς ηγέτες της περιοχής μας.

Οι εθνικές αρχές δεν αγνόησαν τη ναζιστική διείσδυση, αλλά έδειξαν ανοιχτή συμπάθεια προς τη Ναζιστική Γερμανία και τον Άξονα, όπως στην περίπτωση της κυβέρνησης του Higinio Morínigo (1940−1948). Μόνο υπό την πίεση που άσκησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και όταν κατέστη σαφές ότι η ήττα της Γερμανίας ήταν μη αναστρέψιμη, τον Φεβρουάριο του 1945, μετά από πολλούς δισταγμούς, η Παραγουάη κήρυξε πόλεμο εναντίον της Ναζιστικής Γερμανίας και των δυνάμεων του Άξονα, κάτι που δεν ήταν παρά μια συμβολική πράξη. Με αυτόν τον τρόπο η Παραγουάη έγινε μέρος των συμμαχικών δυνάμεων. Φυσικά, αυτή η πράξη ήταν απλώς συμβολική, διότι η χώρα δεν συνέβαλε με κανέναν τρόπο στην ήττα του Άξονα.

Όσον αφορά την «θεωρεια της άριας φυλής», η επιρροή της ως έννοια μιας καθαρής φυλής, ήδη στα τέλη του XIX αιώνα και πριν από την ίδρυση του Ναζιστικού Κόμματος στη Γερμανία, αρκετοί Γερμανοί εθνικιστές και αντισημιτες μετανάστευσαν στην Παραγουάη.

Ο Μπερνάρντ Φόστερ και η σύζυγός του Ελίζαμπεθ Νίτσε, η αδερφή του Γερμανού φιλόσοφου Φρίντριχ Νίτσε, ήρθε στην Παραγουάη το 1887. Αυτό το ζευγάρι έγινε ιδρυτής της πόλης της Νουεβα Χερμάνια. (Νέα Γερμανία).

Αν και αυτά τα δύο πρόσωπα δεν κατάφεραν να επιτύχουν τους κοινωνικοπολιτικούς τους στόχους, έθεσαν όμως, πολιτικές και ιδεολογικές βάσεις στη βλάσφημη παρουσία του ναζισμού στη χώρα.

Έχει προσπαθήσει να υπονομεύσει τις όποιες επιτυχίες στην κοινωνική σφαίρα που έγινε τα τελευταία χρόνια, ή ακόμα και δεκαετίες, αλλά προσπαθεί επίσης να καταστρέψει ολοσχερώς τους πυλώνες του πολιτισμού στον οποίο στηρίζεται η δημοκρατία.

Δεν χρειάζεται να ψάχνετε από τα ψηλά στα χαμηλά για να βρείτε παρόμοιες επιθέσεις ενάντια στον πολιτισμό και τον ορθολογισμό από τις ομιλίες του Χίτλερ και του Μουσολίνι.

Πρώτον, το Ναζιστικό Κόμμα ριζώθηκε στην Παραγουάη το 1928 όταν ρίζωσε το πόδι του στην πόλη Colonia Independencia, η οποία έλαβε την επίσημη έγκριση από τη Γερμανία το 1929. Ήταν η πρώτη ξένη πολιτική οργάνωση που αναγνωρίστηκε ως ναζιστική οργάνωση. Οι πρώτοι άποικοι της Colonia Independencia ήταν Γερμανοί στρατιωτικοί που είχαν πολεμήσει στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο ιταλικός φασισμός καθιέρωσε την παρουσία του στην Παραγουάη επίσης το 1928 με τη δημιουργία του πρώτου εθνικού κλάδου του Fascio, αν και δεν είχε την ίδια δύναμη και επιρροή με την τοπική ναζιστική δομή.

Το 1932 το ναζιστικό κόμμα ενοποίησε την παρουσία του στην Colonia Independencia και άρχισε να επεκτείνεται μέσω του τμήματος Guiará. Μια άλλη πόλη με αξιοσημείωτη ναζιστική παρουσία ήταν ο Σαν Μπερναρντίνο που ήταν επίσης η πρώτη γερμανική αποικία με μεταναστες στη χώρα.

Η ναζιστική κυριαρχία στο Σαν Μπερναρντίνο ήταν μια διαβόητη πραγματικότητα, καθώς και στην πόλη Altos, που βρίσκεται μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά. Όταν ο Χίτλερ ήρθε στην εξουσία στη Γερμανία το 1933 οι Γερμανοί μετανάστες στην Παραγουάη εξέφρασαν ανοιχτά την πίστη τους και χαιρέτισαν την επιτυχία του Ναζιστικού Κόμματος ανυψώνοντας σημαίες με μια μαυρη σβάστικα.

Αυτές οι σελίδες της ιστορίας της χώρας ίσως είναι οι λιγότερο μελετημένες και αναλυτικές.

Πράγματι, μεταξύ των πιο γνωστών Ναζί που κατέφυγαν στην Παραγουάη ήταν ο δολοφόνος SS SS Josef Mengele που πραγματοποίησε θανατηφόρα πειράματα σε κρατούμενους στο Άουσβιτς. Ένας άλλος Ναζί που βρήκε καταφύγιο στην Παραγουάη ήταν ο Hans Rudel, ένας διάσημος πιλότος που ήταν πολύ κοντά στον ίδιο τον Führer. Ήταν επίσης ο Έντουαρντ Ρόσμαν, που ονομάστηκε Χασάπης της Ρίγας για τις φρικαλεότητες του στα γκέτο.

Ο Roschmann πέθανε στην πρωτεύουσα της Παραγουάης, Asunción, το 1977. Αυτοί οι εγκληματίες πολέμου έλαβαν επίσημη και ρητή προστασία κατά τη δικτατορία του Alfredo Stroessner το 1954−1989.

Παρόλο που δεν είναι δυνατό να υποστηριχθεί ότι η δικτατορία του Stroessner ήταν ανοιχτά ναζιστική, μπορεί αναμφίβολα να επιβεβαιωθεί ότι κατά τη διάρκεια της διοίκησής του, μέσω της επιχείρησης Κόνδωρ, διαπράχθηκαν εγκλήματα πλήρους κλίμακας, όπως και σε άλλες γειτονικές δικτατορίες στη Βραζιλία, την Αργεντινή, την Ουρουγουάη, τη Χιλή και τη Βολιβία. Οι δικτάτορες εκεί έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο και τη φασιστική τους φύση όταν πραγματοποίησαν μαζικές δολοφονίες πολιτικών, κοινωνικών, ιδεολογικών και πολιτιστικών αντιφρονούντων.

* * *

Σήμερα, όταν ο ναζισμός και ο φασισμός, όπως τους γνωρίζουμε από την ιστορία, έπαψαν τυπικά να υπάρχουν στην αμερικανική περιοχή, πνέουν όμως πάλι άνεμοι με έντονο νεοφασιστικό χαρακτήρα.

Στην πραγματικότητα, αυτή η νέες ιδεολογίες αποδεικνύεται σχεδόν ίδιες με τον προκατόχους της.

Τέλος, δεν μπορούμε κατηγορηματικά να επιβεβαιώσουμε ότι ο ναζισμός και ο φασισμός έχουν εξαλειφθεί για πάντα, ειδικά στην Παραγουάη. Οι ψεύτικοι μεσσίες θα συνεχίσουν να εμφανίζονται μεταμφιεσμένοι ως δημοκρατικά πρόσωπα. Ως εκ τούτου, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να είμαστε σε εγρήγορση και πάλι σε εγρήγορση.