Baltasar Garzón
Ο Baltasar Garzón Real είναι εξέχων δικηγόρος και νομικός ακτιβιστής. Ως δικαστής, διερεύνησε τη γενοκτονία, την τρομοκρατία, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (Φρανκισμος, Πινοσετισμος), τη διακίνηση ναρκωτικών, τη διαφθορά και το οργανωμένο οικονομικό έγκλημα. Το 1998, ο δικαστής Garzón εξέδωσε διεθνές ένταλμα για τη σύλληψη του Χι λιανού δικτάτορα Augusto Pinochet, ο οποίος μετέπειτα συνελήφθη στη Βρετανία. Ο Baltasar Garzón είναι σύμβουλος του Εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου στη Χάγη, μέλος της Επιτροπής κατά των βασανιστηρίων, σύμβουλος της Αποστολής Υποστήριξης της Ειρηνευτικής Διαδικασίας στην Κολομβία, Πρόεδρος του Κέντρου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της UNESCO στην Αργεντινή, Συντονιστής του Διεθνής εποπτεία για τη μεταρρύθμιση της δικαιοσύνης στον Ισημερινό το 2012. Είναι διευθυντής της δικηγορικής εταιρείας ILOCAD, Πρόεδρος του Διεθνούς Ιδρύματος Balthasar Garzón (FIBGAR), σύμβουλος υπεράσπισης του ιδρυτή του WikiLeaks, Julian Assange. Είναι συγγραφέας 15 βιβλίων και πολλών άρθρων, και επίτιμος Διδάκτωρ Νομικής σε 29 πανεπιστήμια σε διάφορες χώρες. Ο Baltasar Garzón γεννήθηκε στην Ανδαλουσία της Ισπανίας το 1955.
Η ζημία που επέφερε ο Ναζισμός και ο φασισμός στην Ισπανία
Η άνοδος στην εξουσία του Αδόλφου Χίτλερ και του Ναζιστικού Κόμματος στη Γερμανία είχε σημαντικές συνέπειες για την πολιτική και οικονομική ζωή στη Γερμανία, στην Ευρώπη, στον κόσμο και σίγουρα στην Ισπανία. Οι σχέσεις του ναζιστικού καθεστώτος και του Ιταλικού φασισμού με τους Ισπανούς συνωμότες, από το στρατιωτικό πραξικόπημα τον Ιούλιο του 1936, ήταν πολύ σημαντικές καθώς έλαβαν στρατιωτική, οικονομική και πολιτική υποστήριξη τόσο από τον Χίτλερ όσο και από τον Μουσολίνι.
Ο στρατηγός Φρανσίσκο Φράνκο που ηγήθηκε του πραξικοπήματος και κυβέρνησε την Ισπανία για 40 χρόνια ήταν το πρόσωπο του φασισμού για πολύ περισσότερο από ιό, τι διήρκεσε το Γερμανικό ναζιστικό και το Ιταλικό φασιστικό καθεστώς
Στην Ισπανία, το δικτατορικό καθεστώς του «caudillo» έγινε γνωστό ως Φρανκισμου.
Ορίστηκε με αυτόν τον τρόπο ακόμη και από διεθνείς οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Εθνών. Το φασιστικό καθεστώς στην Ισπανία όχι μόνο έφερε την «λευκή τρομοκρατία» — αντίποινα, εξαφανίσεις, παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ., αλλά οδήγησε σε μαζικές πολιτικές λιτότητας και αυταρχίας που οδήγησαν σε περικοπές στις κοινωνικές δημόσιες δαπάνες και χαμηλούς μισθούς που από την πλευρά τους πυροδότησαν υψηλά ποσοστά ανεργίας, μεταναστεύσεις, μείωση της ευημερίας των ανθρώπων, δυσαρέσκεια και κοινωνική αναταραχή. Το 1956 η Ισπανία, μαζί με την Πορτογαλία θεωρήθηκαν οι φτωχότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης.
Στην Ισπανία, οι «κληρονόμοι του Φραγκισμού» υποστηρίζουν ακόμη πολιτικές λιτότητας με την υποτιθέμενη ανάγκη να αποφευχθεί ο πληθωρισμός που θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην εμφάνιση ενός νέου φασισμού. Στην πραγματικότητα, είναι η λιτότητα που όχι μόνο οδηγεί στον πληθωρισμό, όπως είχε προβλεφθεί από τον John Maynard Keynes, αλλά επίσης προκαλεί τον θυμό των μαζών, ριζοσπαστικοποίηση των ιδεών και επανεμφάνιση του ρατσισμού, του εθνικισμού, του νέο-ιμπεριαλισμού που αποτελούν τους βασικούς πυλώνες οποιουδήποτε μορφή φασισμού .
Στην πραγματικότητα, οι πραγματικές λύσεις για την οικονομική κρίση και τη λιτότητα έγκειται στην εφαρμογή οικονομικών κινήτρων μέσω επεκτατικών πολιτικών - αύξηση των δημοσίων δαπανών και αύξηση των μισθών, μεταξύ άλλων.
Ορίστηκε με αυτόν τον τρόπο ακόμη και από διεθνείς οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Εθνών. Το φασιστικό καθεστώς στην Ισπανία όχι μόνο έφερε την «λευκή τρομοκρατία» — αντίποινα, εξαφανίσεις, παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ., αλλά οδήγησε σε μαζικές πολιτικές λιτότητας και αυταρχίας που οδήγησαν σε περικοπές στις κοινωνικές δημόσιες δαπάνες και χαμηλούς μισθούς που από την πλευρά τους πυροδότησαν υψηλά ποσοστά ανεργίας, μεταναστεύσεις, μείωση της ευημερίας των ανθρώπων, δυσαρέσκεια και κοινωνική αναταραχή. Το 1956 η Ισπανία, μαζί με την Πορτογαλία θεωρήθηκαν οι φτωχότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης.
Στην Ισπανία, οι «κληρονόμοι του Φραγκισμού» υποστηρίζουν ακόμη πολιτικές λιτότητας με την υποτιθέμενη ανάγκη να αποφευχθεί ο πληθωρισμός που θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην εμφάνιση ενός νέου φασισμού. Στην πραγματικότητα, είναι η λιτότητα που όχι μόνο οδηγεί στον πληθωρισμό, όπως είχε προβλεφθεί από τον John Maynard Keynes, αλλά επίσης προκαλεί τον θυμό των μαζών, ριζοσπαστικοποίηση των ιδεών και επανεμφάνιση του ρατσισμού, του εθνικισμού, του νέο-ιμπεριαλισμού που αποτελούν τους βασικούς πυλώνες οποιουδήποτε μορφή φασισμού .
Στην πραγματικότητα, οι πραγματικές λύσεις για την οικονομική κρίση και τη λιτότητα έγκειται στην εφαρμογή οικονομικών κινήτρων μέσω επεκτατικών πολιτικών - αύξηση των δημοσίων δαπανών και αύξηση των μισθών, μεταξύ άλλων.
Ο κίνδυνος επανεμφάνισης των ακροδεξιών ιδεολογιών
Η κληρονομιά του Φράνκο εξακολουθεί να υπάρχει στην Ισπανία, όπως φαίνεται από την άρνηση της δεξιάς πολιτικής παράταξης να διευκολύνει την αποκατάσταση 150.000 θυμάτων του Φραγκισμού που εξακολουθούν να αγνοούνται και να βρίσκονται σε αγνώστους τάφους και τάφρους.
Η δεξιά παραταξη υψώνει επίσης τον δικτάτορα Φράνκο και τον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ρίβερα, τον ιδρυτή του Φαλαγγητων, μια στρατιωτική πτέρυγα του Φρανκισμου, στη γνωστή διαμάχη για το μαυσωλείο του Βαλέ ντε Λος Κάιντος (Κοιλάδα των Πεσμένων).
Από το 1975 τίμησε τα λείψανα του Φράνκο, το οποίο έγινε χώρος προσκυνήματος για την ακροδεξιά μέχρι την εκταφή των λειψάνων του Φράνκο στις 24 Οκτωβρίου 2019.
Η δεξιά παραταξη υψώνει επίσης τον δικτάτορα Φράνκο και τον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ρίβερα, τον ιδρυτή του Φαλαγγητων, μια στρατιωτική πτέρυγα του Φρανκισμου, στη γνωστή διαμάχη για το μαυσωλείο του Βαλέ ντε Λος Κάιντος (Κοιλάδα των Πεσμένων).
Από το 1975 τίμησε τα λείψανα του Φράνκο, το οποίο έγινε χώρος προσκυνήματος για την ακροδεξιά μέχρι την εκταφή των λειψάνων του Φράνκο στις 24 Οκτωβρίου 2019.
Αυτή η γαλλική κληρονομιά μπορεί να φανεί ιδιαίτερα με την πρόσφατη εμφάνιση του κόμματος VOX που ανήκει στην ακροδεξιά και φασιστική ιδεολογία
Τα δεξιά και ακροδεξιά κινήματα σήμερα καταφεύγουν σε μια επικίνδυνη ρητορική για τους μετανάστες, επιμένοντας ότι είναι η εργατική τάξη που πληρώνει το τίμημα για την ένταξή τους στη χώρα.
Αυτή η κατάσταση δεν συμβαίνει μόνο στην Ισπανία. Μια παρόμοια διαδικασία συμβαίνει στη Γαλλία όπου βλέπουμε την άνοδο στην εξουσία ενός ακροδεξιού κόμματος με επικεφαλής τον Malone Le Pen, στην Ιταλία με τον Λίγκα του βορρά, με επικεφαλής τον Matteo Salvini, στην Πολωνία και την Ουγγαρία όπου οι δεξιές δυνάμεις βρίσκονται στην κυβέρνηση, επίσης στη Βραζιλία με τον Jair Bolsonaro και τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η δυσπιστία απέναντι στο κατεστημένο είχε ως αποτέλεσμα την άνοδο του Trump στην εξουσία.
Μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες επέκτειναν την οικονομική βοήθεια στην Ισπανία, που ονομάζεται Σχέδιο Μάρσαλ ή Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Ανάκαμψης - με αντάλλαγμα τις εγγυήσεις του καθεστώτος του Φράνκο ότι δεν θα είχε καμία σοβιετική επιρροή. Με αυτήν την πολιτική η Ουάσινγκτον έστειλε ένα επικίνδυνο μήνυμα ότι το κίνημα του Φρανκισμου μπορεί να γίνει ανεκτό και επέμεινε ότι κάθε «ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς» πρέπει να ανατραπεί μέσω στρατιωτικών παρεμβάσεων ή ένοπλων τρομοκρατών που τροφοδοτούνται από το εξωτερικό ή με διαδικασίες οικονομικών κυρώσεων.
Αυτή η κατάσταση δεν συμβαίνει μόνο στην Ισπανία. Μια παρόμοια διαδικασία συμβαίνει στη Γαλλία όπου βλέπουμε την άνοδο στην εξουσία ενός ακροδεξιού κόμματος με επικεφαλής τον Malone Le Pen, στην Ιταλία με τον Λίγκα του βορρά, με επικεφαλής τον Matteo Salvini, στην Πολωνία και την Ουγγαρία όπου οι δεξιές δυνάμεις βρίσκονται στην κυβέρνηση, επίσης στη Βραζιλία με τον Jair Bolsonaro και τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η δυσπιστία απέναντι στο κατεστημένο είχε ως αποτέλεσμα την άνοδο του Trump στην εξουσία.
Μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες επέκτειναν την οικονομική βοήθεια στην Ισπανία, που ονομάζεται Σχέδιο Μάρσαλ ή Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Ανάκαμψης - με αντάλλαγμα τις εγγυήσεις του καθεστώτος του Φράνκο ότι δεν θα είχε καμία σοβιετική επιρροή. Με αυτήν την πολιτική η Ουάσινγκτον έστειλε ένα επικίνδυνο μήνυμα ότι το κίνημα του Φρανκισμου μπορεί να γίνει ανεκτό και επέμεινε ότι κάθε «ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς» πρέπει να ανατραπεί μέσω στρατιωτικών παρεμβάσεων ή ένοπλων τρομοκρατών που τροφοδοτούνται από το εξωτερικό ή με διαδικασίες οικονομικών κυρώσεων.
Πώς το πολεμούμε;
Ο αγώνας κατά του φασισμού στην Ισπανία δεν ήταν απαλλαγμένος από εμπόδια. Μπορούμε να αναφέρουμε τον ισπανικό νόμο της Αμνηστίας του 1977, ο οποίος μετατράπηκε σε ένα σύμφωνο σιωπής, μια προσπάθεια να θάψει και να ξεχάσει το παρελθόν, να συμβάλει στην εκ νέου «θυματοποίηση» των θυμάτων και στην ατιμωρησία των εκτελεστών τους.
Ωστόσο, ο μετασχηματισμός της Ισπανίας από μια δικτατορία σε μια δημοκρατία ήταν αρκετά γρήγορος.
Το παράδειγμα της Γερμανίας που εφάρμοσε την πολιτική της «αποναζιστικόποίησης» είναι χρήσιμο.
Για παράδειγμα, η χώρα ανακοίνωσε την απαγόρευση των εγκλημάτων που κίνησε η φασιστική ιδεολογία, ίδρυσε τις επιτροπές αλήθειας για τη διερεύνηση αυτών των εγκλημάτων, απαγόρευσε και περιόρισε τα κόμματα, τους θεσμούς και τις ενώσεις της φασιστικής ιδεολογίας ή εκείνα που ήταν κοντά στον φασισμό. Στην Ισπανία βασιζόμαστε σε ισχυρούς νόμους ιστορικής μνήμης που προσφέρουν αλήθεια, δικαιοσύνη και αποκατάσταση στα θύματα.
Το γερμανικό Σύνταγμα ήταν αποτέλεσμα της ήττας του Ναζισμού στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, στον οποίο η Ρωσία έπαιξε καθοριστικό ρόλο.
Ωστόσο, ο μετασχηματισμός της Ισπανίας από μια δικτατορία σε μια δημοκρατία ήταν αρκετά γρήγορος.
Το παράδειγμα της Γερμανίας που εφάρμοσε την πολιτική της «αποναζιστικόποίησης» είναι χρήσιμο.
Για παράδειγμα, η χώρα ανακοίνωσε την απαγόρευση των εγκλημάτων που κίνησε η φασιστική ιδεολογία, ίδρυσε τις επιτροπές αλήθειας για τη διερεύνηση αυτών των εγκλημάτων, απαγόρευσε και περιόρισε τα κόμματα, τους θεσμούς και τις ενώσεις της φασιστικής ιδεολογίας ή εκείνα που ήταν κοντά στον φασισμό. Στην Ισπανία βασιζόμαστε σε ισχυρούς νόμους ιστορικής μνήμης που προσφέρουν αλήθεια, δικαιοσύνη και αποκατάσταση στα θύματα.
Το γερμανικό Σύνταγμα ήταν αποτέλεσμα της ήττας του Ναζισμού στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, στον οποίο η Ρωσία έπαιξε καθοριστικό ρόλο.
Στην Ισπανία πρέπει να θυμόμαστε τη συμβολή της Ρωσίας στον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας κατά του Φράνκο και τη θερμή υποδοχή που πρόσφερε στα παιδιά των Ρεπουμπλικανών μαχητών που διώχθηκαν.
Είναι επιτακτική ανάγκη να σωθεί η ιστορική μνήμη, συμπεριλαμβανομένου του ρόλου που έπαιξε ο ρωσικός λαός στην ανατροπή του ναζισμού, ένα μεγάλο επίτευγμα που πρέπει να θυμόμαστε
Είναι επιτακτική ανάγκη να σωθεί η ιστορική μνήμη, συμπεριλαμβανομένου του ρόλου που έπαιξε ο ρωσικός λαός στην ανατροπή του ναζισμού, ένα μεγάλο επίτευγμα που πρέπει να θυμόμαστε
Ο Αμερικανός φιλόσοφος George Santayana είπε ότι «όσοι δεν μπορούν να θυμηθούν το παρελθόν καταδικάζονται να το επαναλάβουν». Ο αρνητισμός και ο ρεβιζιονισμός της ιστορίας είναι πολύ επικίνδυνοι. Πρέπει να γιορτάσουμε την τεράστια θυσία του ρωσικού λαού στο όνομα της ελευθερίας και της ήττας του φασισμού.
Η δημοκρατία είναι το μόνο βιώσιμο σύστημα που εγγυάται τα δικαιώματα των πολιτών. Κάθε επίθεση εναντίον της πρέπει να καταπολεμηθεί και να νικήσει.
Η δημοκρατία είναι το μόνο βιώσιμο σύστημα που εγγυάται τα δικαιώματα των πολιτών. Κάθε επίθεση εναντίον της πρέπει να καταπολεμηθεί και να νικήσει.
Σχετικά με τη χρήση πληροφοριών
Όλο το υλικό σε αυτόν τον ισότοπο διατίθεται κατόπιν άδειας από το Creative Commons Attribution 4.0 International και μπορεί να αναπαραχθεί για μη εμπορικούς σκοπούς, υπό την προϋπόθεση ότι η πηγή έχει αναγνωριστεί.
Η επίδειξη ναζιστικών και φασιστικών εξαρτημάτων ή συμβόλων σε αυτόν τον πόρο σχετίζεται μόνο με την περιγραφή του ιστορικού πλαισίου των γεγονότων της δεκαετίας του 1930−1940, δεν είναι η προπαγάνδα του και δεν δικαιολογεί τα εγκλήματα της φασιστικής Γερμανίας.
Όλο το υλικό σε αυτόν τον ισότοπο διατίθεται κατόπιν άδειας από το Creative Commons Attribution 4.0 International και μπορεί να αναπαραχθεί για μη εμπορικούς σκοπούς, υπό την προϋπόθεση ότι η πηγή έχει αναγνωριστεί.
Η επίδειξη ναζιστικών και φασιστικών εξαρτημάτων ή συμβόλων σε αυτόν τον πόρο σχετίζεται μόνο με την περιγραφή του ιστορικού πλαισίου των γεγονότων της δεκαετίας του 1930−1940, δεν είναι η προπαγάνδα του και δεν δικαιολογεί τα εγκλήματα της φασιστικής Γερμανίας.
Πρόκειται για έργο του Επιμελητηρίου Πολιτών της Ρωσικής Ομοσπονδίας και του Ινστιτούτου Έρευνας και Πρωτοβουλίας Εξωτερικής Πολιτικής