Διδάσκω ένα μάθημα για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σε προπτυχιακούς φοιτητές στο Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ. Οι περισσότεροι φοιτητές πιστεύουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες «κέρδισαν» τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι λίγοι είναι που δεν πιστεύουν ότι αυτές οι ιδέες δεν έχουν βάση, είναι φοιτητές που είχαν παρακολουθήσει με μένα άλλα μαθήματα.

Γι 'αυτό παίζω ένα μικρό παιχνίδι μαζί τους την πρώτη μέρα του μαθήματος. «Πόσοι από εσάς», ρωτώ, «έχετε ακούσει για την Επιχείρηση «Overlord»; Σηκώστε τα χέρια σας. «Το «Overlord» ήταν φυσικά η Άγγλο -Καναδική-ΗΠΑ απόβαση στη Νορμανδία τον Ιούνιο του 1944.

Όλοι σηκώνουν το χέρι τους. Τότε ρωτώ, «πόσοι από εσάς έχετε ακούσει για την Επιχείρηση «Παγκράτιο»; Σημειώνω τα μπερδεμένα βλέμματα που με κοιτάζουν. Το «Παγκράτιο «ήταν η τεράστια σοβιετική επίθεση στο κέντρο του ανατολικού μετώπου που ξεκίνησε δύο εβδομάδες μετά το «Overlord».

Μερικοί μαθητές σήκωσαν τα χέρια τους. είναι αυτοί που ήταν μαζί μου σε άλλες τάξεις. Στη συνέχεια, εξηγώ τις διαφορές κλίμακας μεταξύ των δύο πολεμικών ενεργειών, 20 μεραρχίες που ασχολούνται με το «Overlord». 130 μεραρχίες στο «Παγκράτιο».

Είναι αλήθεια ότι μια μεραρχία του Κόκκινου Στρατού ήταν λίγο μικρότερο από ένα βρετανική ή αμερικανική μεραρχία, αλλά έχετε την ιδέα. Το «Παγκράτιο» οδήγησε στην καταστροφή των μαζί στο ανατολικό μέτωπο και σε μια διείσδυση προς τα δυτικά περίπου 600 χιλιομέτρων, ενώ οι δυτικοί σύμμαχοι ήταν ακόμα στάσιμοι στη χερσόνησο της Νορμανδίας.

Ο Ναζί εισέβαλαν στη Σοβιετική Ένωση στις 22 Ιουνίου 1941 σε ένα μέτωπο που εκτείνεται από τη Βαλτική έως τη Μαύρη Θάλασσα.

Ήταν η αρχή του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, 1418 ημέρες αδιανόητης βίας, βαρβαρότητας και καταστροφής. Από το Στάλινγκραντ και τον βόρειο Καύκασο και από τα βορειοδυτικά περίχωρα της Μόσχας έως τα δυτικά σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης έως τη Σεβαστούπολη στο νότο και το Λένινγκραντ και τα σύνορα με τη Φινλανδία, στα βόρεια, η χώρα καταστράφηκε.

Περίπου 10 εκατομμύρια σοβιετικοί στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους στον αγώνα για να εκδιώξουν τον τερατώδη ναζιστικό εισβολέα και τελικά να τον κυνηγήσουν στο Βερολίνο στα τέλη Απριλίου 1945.

Οι νεκροί του Ερυθρού Στρατού αφέθηκαν άθαφτοι σε χίλιες θέσεις κατά μήκος των διαδρομών προς τα δυτικά ή θάφτηκαν χωρίς σήμανση σε μαζικούς τάφους, δεν υπήρχε χρόνος για σωστή ταυτοποίηση και ταφή.

Οι περισσότεροι σοβιετικοί πολίτες έχασαν μέλη της οικογενειών τους. Κανείς δεν έμεινε ανεπηρέαστος.

Στη Δύση οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πολλά για τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο ή ακόμη και για τη Μεγάλη Συμμαχία της Σοβιετικής Ένωσης, τη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τα δυτικά συστημική μέσα μαζικής ενημέρωσης, το Χόλιγουντ, η τηλεόραση έχουν εξαλείψει τον κολοσσιαίο ρόλο του Κόκκινου Στρατού στην νίκη κατά της Wehrmacht.

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος αφορά το πώς ο Ουίνστον Τσόρτσιλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες «κέρδισαν τον πόλεμο». Η Σοβιετική Ένωση είναι αόρατη. Η δυτική διαγραφή του κόκκινου στρατού ξεκίνησε νωρίς. Μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας το 1944, η γαλλική κυβέρνηση δημοσίευσε αφίσες που γιόρταζαν τη νίκη και έδειχναν τρεις σημαίες: τη γαλλική, την αμερικανική και τη βρετανική. Η σοβιετική κόκκινη σημαία απουσίαζε.
Τι ευγνωμοσύνη!

Το 1940 η Γαλλία εγκατέλειψε τον πόλεμο με αηδία και στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον εχθρό. Ένα μνημείο στο Λονδίνο δείχνει ότι ο Τσόρτσιλ και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Φράνκλιν Ρούσβελτ κάθονται σε ένα παγκάκι να κάνουν μια ωραία συνομιλία. Ο Ιόσιφ Βισαριόνοβιτς Στάλιν δεν είναι πουθενά. «Δεν υπάρχει μέρος για μένα;» κάποιος τον φαντάζεται να σκέφτεται. Κατά ειρωνικό τρόπο, κατά τη διάρκεια του πολέμου, η κοινή γνώμη των ΗΠΑ και της Βρετανίας γνώριζε πολύ καλά ποιος είχε το μεγάλο βάρος της μάχης εναντίον του Ναζί και της Wehrmacht.

Γελοιογράφοι όπως ο David Low, η Leslie Illingworth, ο Dr. Seuss, μεταξύ άλλων, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να αναγνωρίσουν τον σοβιετικό ρόλο στον πόλεμο. Ενώ οι Βρετανοί συγκράτησαν δύο ή τρία γερμανικές μεραρχίες στη Βόρεια Αφρική, ο Κόκκινος Στρατός αντιμετώπισε περισσότερα από 200 μεραρχίες.

Το 1942, το 80% των μεραρχιών του Άξονα τοποθετήθηκαν εναντίον του Κόκκινου Στρατού. To ποσοστό του 1,5% των δυτικών συμμάχων πήρε μέρος στην επίγεια μάχη ενάντια στο Wehrmacht δεν ήταν ισότιμη στην κατανομή της θυσίας. Η Βόρεια Αφρική ήταν ναι μεν θεαματική ´άλλα το κύριο μέτωπο των επιχειρήσεων ήταν στο Σοβιετικό μέτωπο.

Μετά τη μάχη του Στάλινγκραντ, την οποία ο Ρούσβελτ θεώρησε το μεγάλο σημείο καμπής του πολέμου στην Ευρώπη, οι Βρετανοί, οι Αμερικανοί και οι Καναδοί δεν είχαν ούτε μια μεραρχία στην Ευρώπη. Ούτε μια.

Είναι αλήθεια ότι οι Βρετανοί είχαν κάποτε ένοχη συνείδηση για το να ξεφύγουν από τον επίγειο πόλεμο στην Ευρώπη και ήθελαν να επιλέξουν τον μαζικό αεροπορικό βομβαρδισμό των γερμανικών πόλεων. Όλοι γνώριζαν, φυσικά, ότι η μάχη στο έδαφος ήταν πολύ πιο δαπανηρή στις ανθρώπινες ζωές από ό,τι η μάχη στον αέρα ή στη θάλασσα.

Οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί άνοιξαν τελικά άλλο μέτωπο στην ευρωπαϊκή ήπειρο, στην Ιταλία, τον Σεπτέμβριο του 1943. Ο Στάλιν ζήτησε από καιρό ένα δεύτερο μέτωπο στη Γαλλία, στο οποίο ο Τσόρτσιλ αντιστάθηκε. Ήθελε να επιτεθεί στον Άξονα στο «μαλακό υπογάστριο», όχι για να βοηθήσει τον Κόκκινο Στρατό, αλλά για να εμποδίσει την πρόοδό του στα Βαλκάνια. Η ιδέα ήταν να προχωρήσουν γρήγορα στην ιταλική μπότα και μετά να στρίψουν ανατολικά στα Βαλκάνια για να κρατήσουν μακριά τον Κόκκινο Στρατό.

Ο δρόμος προς το Βερολίνο όμως ήταν βορειοανατολικά. Το σχέδιο του Τσόρτσιλ ήταν μια αποτυχία. Οι δυτικοί σύμμαχοι δεν έφτασαν στη Ρώμη μέχρι τον Ιούνιο του 1944. Υπήρχαν περίπου 20 γερμανικές μεραρχίες στην Ιταλία που πολεμούσαν ενάντια σε μεγαλύτερες συμμαχικές δυνάμεις. Στην Ανατολή, υπήρχαν ακόμη περισσότερα από διακόσιες μεραρχίες του Άξονα, ή δέκα φορές παραπάνω από εκείνες στην Ιταλία. Αυτό αύξησε το αγγλοαμερικανικό μερίδιο σε μεραρχίες σε βάρος της μάχης ενάντια στο Wehrmacht από 1,5% σε 10%, μια μεγάλη αύξηση για τους δυτικούς συμμάχους.

Θα νομίζατε ότι η γαλλική κυβέρνηση μετά το Vichy θα μπορούσε να είχε χώρο στις αφίσες προπαγάνδας της για το σφυρί και το δρεπάνι ή ότι ο Βρετανός γλύπτης θα βρήκε μια θέση για τον Στάλιν σε αυτό το παγκάκι στο Λονδίνο με τους Ροοσβελτ και Τσόρτσιλ. Όχι, όχι. Στις αφίσες της Σοβιετικής προπαγάνδας όταν βγήκαν οι σημαίες, βλέπουμε πάντα τις τρεις, τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Σοβιετική.

Όχι οι Γάλλοι, φυσικά, η Γαλλία δεν είχε κερδίσει τη θέση της με τους άλλους. Παρ 'όλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε το γαλλικό κίνημα αντίστασης, τους Francs-tireurs και οι παρτιζάνοι, που πολέμησαν τους Ναζί κατακτητές και τους συνεργάτες του Vichy για να εξαργυρώσουν την τιμή της Γαλλίας, ή τη μαχητική μοίρα Normandie-Nieman που πολέμησε με τον Κόκκινο Στρατό.

Η Σοβιετική Ένωση δεν θάφτηκε από τα κατορθώματα των συμμάχων της, ούτε η σημερινή Ρωσική Ομοσπονδία.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Βρετανία προσπάθησαν να εξαλείψουν την κολοσσιαία συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στη νίκη ενάντια στον κοινό εχθρό. Όχι νωρίτερα, ο πόλεμος πέρασε από τους ίδιους «συμμάχους» που άρχισαν να σκέφτονται έναν άλλο πόλεμο, αυτή τη φορά ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.

Τον Σεπτέμβριο του 1945, το Πεντάγωνο σκέφτηκε τη χρήση 204 ατομικών βομβών για να καταστρέψει τη Σοβιετική Ένωση. Ο νονός της μεγάλης συμμαχίας,ο Ρούζβελτ, είχε πεθάνει τον Απρίλιο, και μέσα σε λίγες εβδομάδες οι αμερικανοί σοβιετόφοβοι ήθελαν να αντιστρέψουν την πολιτική του. Η μεγάλη συμμαχία ήταν μόνο μια ανακωχή σε έναν Ψυχρό Πόλεμο που είχε αρχίσει μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους το Νοέμβριο του 1917 και η οποία επαναλήφθηκε και συνεχίστηκε το 1945.

Δεν θα μπορούσε κανείς να ξαναρχίσει την παλιά πολιτική μίσους εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης τραβώντας τα δάχτυλά του, ή χωρίς να σβήσει τη μνήμη του ρόλου του Κόκκινου Στρατού στη νίκη επί του κοινού εχθρού. Χρειάστηκε λίγος χρόνος για να γίνει αυτό.

Όπως οι κλέφτες μέσα στη νύχτα, η Βρετανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες διαστρέβλωναν τον πραγματικό απολογισμό της καταστροφής της ναζιστικής Γερμανίας. Οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί ισχυρίστηκαν ότι κέρδισαν δάφνες που δεν κέρδισαν… σαν στρατιώτες που φορούσαν μετάλλια για την ανδρεία που ανήκαν σε άλλους.

Ακόμα και τώρα συνεχίζεται η ντροπιαστική εκστρατεία. Ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο έβαλαν την ευθύνη για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στη Σοβιετική Ένωση, διάβαζαν ότι η Ρωσία και ο Πρόεδρός Βλαντιμίρ Πούτιν, ως το βασικό μήνυμα. Ο Αδόλφος Χίτλερ είναι σχεδόν ξεχασμένος σε αυτήν την κατάρρευση κατηγοριών χωρίς αποδεικτικά στοιχεία.

Πίσω από την ψεύτικη ιστορική αφήγηση βρίσκονται τα κράτη της Βαλτικής, η Πολωνία και η Ουκρανία του Μαϊντάν, εκλύοντας απίστευτο μίσος για τη Ρωσία. Οι Βαλτικές χώρες και η Ουκρανία θυμούνται πλέον τους Ναζί συνεργάτες ως εθνικούς ήρωες και γιορτάζουν τις εγκληματικές πράξεις τους.

Στη Ρωσία, ωστόσο, η επιεική προπαγάνδα της Δύσης δεν έχει αποτέλεσμα. Στις 9 Μαΐου κάθε χρόνο οι Ρώσοι θυμούνται τα εκατομμύρια των στρατιωτών που πολέμησαν και πέθαναν, και τα εκατομμύρια των αμάχων που υπέφεραν και πέθαναν στα χέρια των Ναζί.

Οι βετεράνοι, λιγότεροι κάθε χρόνο, βγαίνουν φορώντας στολές που δεν ταιριάζουν αρκετά σωστά ή σακάκια καλυμμένα με πολεμικά μετάλλια.

«Αντιμετωπίστε τους με ευαισθησία και σεβασμό», έγραψε ο στρατάρχης Georgii Konstantinovich Zhukov στα απομνημονεύματά του: «Είναι μια μικρή τιμή μετά από αυτά που έκαναν για εσάς το 1941−1945».

Θα μπορούσε να στείλει αντιπροσωπείες υψηλού επιπέδου στη Μόσχα και τμήματα στρατευμάτων για να παρελάσουν μαζί με τους Ρώσους συμπατριώτες τους στις 9 Μαΐου για να θυμηθούν τα κοινά αιτία κατά του ναζισμού. Αυτό θα ήταν μια αρχή.

Αλλά μην νομίζετε ότι στη Ρωσική Ομοσπονδία μπορείτε ποτέ να κερδίσετε έναν πόλεμο προπαγάνδας με φόντο αναμνήσεις του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου.