Σε μια εποχή αυξανόμενων ακροδεξιών και φασιστικών απειλών σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο - καθώς και της αυξανόμενης απειλής πολέμου, που καθιστά μια μεγάλη πυρηνική αντιπαράθεση φαίνεται αρκετά πιθανή - ο κόσμος γιορτάζει την 75η επέτειο της απελευθέρωσης του από τον φασισμό.

Μια μέρα νίκης για όλους τους ανθρώπους που πιστεύουν στην ειρήνη, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια.

Μια μέρα ειλικρινής ευγνωμοσύνης προς τις χώρες και τις πολιτικές δυνάμεις που το κατέστησαν δυνατό - τους Συμμάχους και ειδικά τη Σοβιετικη Ένωση.

Ο φασισμός άφησε πίσω του ένα τοπίο από καμένη γη. Οι υλικές απώλειες ήταν τεράστιες, η ανθρώπινη καταστροφή και τα βάσανα σχεδόν αδιανόητα.

Ως Γερμανός πολίτης, πρέπει να τονίσω ξανά και ξανά με θλίψη και ντροπή ότι η Γερμανία δεν μπόρεσε να απελευθερωθεί από τους φασιστικούς εγκληματίες, πάρα πολλοί ήταν συμπαθούν τες του φασισμού μέχρι το τέλος ή τουλάχιστον ήταν ουδέτεροι ή ακόμη και ανοιχτό συνυπεύθυνοι.

Η φασιστική ιδεολογία είχε σφυρηλατηθεί βαθιά στον εγκέφαλο της πλειοψηφίας του πληθυσμού και το ηρωικό θάρρος των (λίγων) μαχητών αντίστασης στη Γερμανία, του οποίου η δύναμη και το θάρρος πρέπει να σέβονται βαθιά όλες τις γενιές, αντιμετώπισαν τον ιδεολογικό και πολιτικό εγκληματικό μηχανισμό του φασισμού.

Γι 'αυτό δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τα σχόλια του Max Horkheimer: Όποιος μιλά για φασισμό δεν μπορεί να σιωπά για τον καπιταλισμό.

Ο όρκος των επιζώντων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπουχενβαλντ: «Ποτέ ξανά - φασισμός - ποτέ ξανά πόλεμος!» είναι επομένως και ιδιαίτερα μια έκφραση ευγνωμοσύνης στον Κόκκινο Στρατό για την απελευθέρωση όχι μόνο της Γερμανίας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης από τον φασισμό.

Είναι επομένως εντελώς αηδιαστικό όταν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εγκρίνει ένα ψήφισμα που κατηγορεί τον φασισμό και τον κομμουνισμό για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η ιστορική αλήθεια παραμένει: η απελευθέρωση της Ευρώπης από τους Συμμάχους, ιδίως από τη Σοβιετική Ένωση, ήταν η προϋπόθεση για την ανάπτυξη της ευρωπαϊκής ηπείρου σε μια ήπειρο ειρήνης, δημοκρατίας και ευημερίας.

Χωρίς την απελευθέρωση της Ευρώπης από τον φασισμό, ειδικά από τον κόκκινο Στρατό, δεν θα υπήρχε Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών, ούτε δεκαετίες - (αν και ψυχρή) — ειρήνη, καμία πολιτική ασφυξία μέσω της διαδικασίας του Ελσίνκι, και εκατομμύρια ανθρώπων από ένα τόσο διαφορετικό εύρος χωρών δεν θα είχαν συναντηθεί σε φιλία και εταιρική σχέση.

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς σε τι βάρβαρο σκοτάδι θα είχε σκεπαστεί η Ευρώπη εάν δεν είχε λαβει χχώρα αυτή η απελευθέρωση της Ευρώπης, η οποία συνδέεται με τόσα βάσανα, θάνατο και καταστροφή.

Δυστυχώς, η ευγνωμοσύνη δεν είναι μια πολιτική έκφραση, αλλά μια βαθιά ανθρώπινη αίσθηση. Είμαι βαθιά και για πάντα ευγνώμων στους πολίτες της Ρωσίας και σε όλες τις δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και στους αγωνιστές όλων των χωρών.

Μέχρι σήμερα - 75 χρόνια μετά την απελευθέρωση και 35 χρόνια μετά την ομιλία του τότε Ομοσπονδιακού Προέδρου Richard von Weizsäcker, η αποδοχή της φράσης «απελευθέρωση από τον φασισμό» εξακολουθεί να είναι πολιτικά αμφιλεγόμενη στη Γερμανία.

Η ειρήνη στην Ευρώπη απειλείται σήμερα, 75 χρόνια μετά και όχι από τους απελευθερωτές της, όπως η σημερινή Ρωσία.

Το μελάνι δεν ήταν ακόμη στεγνό σύμφωνα με την πολιτική του διαλόγου και του αφοπλισμού, του Χάρτη Ειρήνης, Συνεργασίας και Αφοπλισμού του Παρισιού Νοεμβρίου του 1990, όταν οι ΗΠΑ και το ΝΆΤΟ ξεκίνησαν την «πορεία τους προς τα ανατολικά», με την ντε φάκτο επέκταση του ΝΆΤΟ προς την Ανατολική Ευρώπη.

Για την αμερικανική βιομηχανία όπλων, αυτό ήταν μια μεγάλη οικονομική επιχείρηση. Για την Ευρώπη, η ανατολική επέκταση του ΝΆΤΟ είναι η αρχή μιας νέας εποχής αντιπαράθεσης, η οποία οδήγησε σε μια νέα εποχή ψυχρού πολέμου, όταν η ουδέτερη Ουκρανία επρόκειτο να ενσωματωθεί στη δυτική στρατιωτική συμμαχία μετά από τη δυτική υποστήριξη για το πραξικόπημα του Μαι νταν και τις συνέπειές του. Η Ρωσία επρόκειτο σίγουρα να περικυκλωθεί και να αποβληθεί από την Κεντρική Ευρώπη. Ο Brzhezinski ακόμα στέλνει τις ευχές του.

Αυτή η εξέλιξη και όχι η ένταξη της Κριμαίας στην Ρωσική Ομοσπονδία -όσο μπορεί να εκτιμηθεί- είναι η βάση της αντιπαράθεσης. Η ευθύνη για αυτό βαρύνει τις ΗΠΑ και το ΝΆΤΟ. Η δραματική συσσώρευση όπλων του ΝΆΤΟ - και ιδίως των ΗΠΑ - επιδείνωσε περαιτέρω αυτήν την κατάσταση.

Ιδεολογικά, αυτή η πορεία προς τα ανατολικά συνοδεύτηκε από αναβίωση και εντατικοποίηση κάποιου πρωτόγονου φόβου ή μίσους προς τη Ρωσία.

Η εικόνα του εχθρού - που ποτέ δεν εξαφανίστηκε εντελώς - αναζωογονήθηκε εντατικά για τη δυτική παγκόσμια πολιτική. Τα επιτεύγματα μιας πολιτικής συνεργασίας εγκαταλείφθηκαν απρόσεκτα.

Ως κίνημα ειρήνης πάντα το λέγαμε το μας ΌΧΙ σε αυτό. Για εμάς, αυτό που τόνισε ο Willi Brandt ξανά και ξανά παραμένει αλήθεια: η ειρήνη στην Ευρώπη είναι αδύνατη χωρίς τη Ρωσία.

Απαραίτητο στοιχείο αυτής της επιθετικής εξωτερικής πολιτικής του ΝΑΤΟ ήταν η αντιδημοκρατική και νεοφιλελεύθερη εσωτερική πολιτική στη Δύση.

Αυτό οδηγεί σχεδόν αναπόφευκτα στην ενίσχυση των ριζοσπαστικών ακροδεξιών και φασιστικών μορφωμάτων και κομμάτων - ειδικά σήμερα, δεδομένης της σχετικής αδυναμίας της αριστεράς και μιας εντελώς νεοφιλελεύθερης πολιτικής της σοσιαλδημοκρατίας.

Η Εναλλακτική για τη Γερμανία, το AfD, είναι προϊόν νεοφιλελευθερισμού και μιλιταρισμού. Ταυτόχρονα, είναι ένας από τους ισχυρότερους βασικούς πυλώνες τόσο του νεοφιλελευθερισμού όσο και του μιλιταρισμού. Υποστηρίζει την απεριόριστη πολιτική όπλων του ΝΆΤΟ και της Γερμανίας και θέλει ακόμη και να την ενισχύσει.

Η υποτιθέμενη «φιλία με τη Ρωσία» του AfD είναι ανέντιμη όσο προσπαθεί για την αναβίωση του Bundeswehr παράλληλα με την ανάπτυξη του πρώην φασιστικού Reichswehr που το βλέπει ως πρότυπο.

Το AfD υποστηρίζει την υπεροχή και θέλει να το αγκυροβολήσει ιδεολογικά στο μυαλό του γερμανικού πληθυσμού αναζωογονώντας τον Πρωσικό και τον φασιστικό μιλιταρισμό. Πιστεύουν ότι ο ρατσισμός και το μίσος κατά των μειονοτήτων και των προσφύγων πρέπει να καθοδηγούν τις σκέψεις και τις ενέργειες των πολιτών.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η συνεργασία και ο αφοπλισμός. παρά τον κορανοϊό, χρειαζόμαστε τους ανθρώπους να χειραγωγούν - πολιτικά μιλώντας. Ο πόλεμος πρέπει τελικά να αποβληθεί τον ΧΧΙ αιώνα. Η επίτευξη αυτού του σκοπού είναι ιδιαίτερα επιβεβλημένη και απαραίτητη στις 8 και 9 Μαΐου 2020.